Jeugdkampioenen

Op dezelfde dag, 25 juni, dat het Nederlands Kampioenschap van start ging in Boxtel, werden ook de NK’s voor de jongste leeftijdscategorieën gehouden in Roosendaal.

We feliciteren van harte in de categorie tot en met negen jaar Mick van Randtwijk en Aliya Scholten, in de categorie tot en met acht jaar Jonas Hilwerda en Eva van Harten, en in de categorie tot en met zeven jaar Siem van Dael en Catherina Hulleman.

Ik keek naar een filmpje dat Hicham Bouhlafa maakte van die dag ( http://www.youtube.com/watch?v=mL-NEXDhahg ) en het valt op dat veel kinderen de overkant van het bord niet halen als ze zitten. Ook de klok staat net te ver weg om zomaar even snel in te drukken. Wat vinden jullie daar nou van? Bij andere sporten worden de attributen aangepast aan de leeftijd (bij tennis heb je zachte ballen voor de kinderen en bij veel sporten wordt de duur van de partijen aangepast aan de leeftijd).

Er zijn best wel kleinere schaakborden in omloop en we kunnen best aan kleinere tafels spelen. Maar misschien maak ik me druk om niets en vinden jullie het helemaal niet erg om bij iedere zet een beetje van je stoel te komen. Misschien is het wel cool om gewoon lekker bezig te zijn. Tot slot kregen de winnaars een gouden kroon op het hoofd en zaten ze in een hele grote Sinterklaasstoel. Er is nog een lange weg te gaan, van Roosendaal naar Boxtel, maar het begin is er.

Moeders

Bij de feestelijke happening van de Schaakkaravaan op 25 mei op de Boekmanschool in Amsterdam praatte ik vooraf wat met een jongetje met mooie ogen. Hij wilde graag meedoen met de vele activiteiten, het moest leuk zijn had hij gehoord van een vriendje. “Van wie heb je schaken geleerd?” vroeg ik. “Van mijn vader maar die doet het niet meer sinds ik van hem win,” zei hij zuur lachend. Een vrouw kwam aanlopen met dezelfde ogen, zijn moeder. “Moet ik er de hele middag bij blijven?” vroeg ze. Dat hoefde niet maar ik wilde wel weten of zij zelf schaakte. “Ja hoor, met mijn zoon, hij leert me de regels en ik vind het leuk. We spelen vaak thuis en op vakantie”.


Moeders zijn zo anders dan vaders. Dat kan ik uitleggen maar dan gebruik ik niet de mensenwereld, dan hoeft niemand zich aangesproken te voelen. Ik zag eens een documentaire van een arendfamilie. Het begon met opnames binnen in een ei, toen de eerste vliegles en pakweg drie weken later zien we vader Arend met z’n zoon langs de bergwanden scheren. Dan zet de vader een aanval in en verjaagt zijn zoon uit zijn territorium. Zo gaat dat in het dierenrijk. Het volgende shot is een zielig hoopje vogel in de avondzon in een rotsspleet. Maar daar komt vader toch weer, met een konijn, die legt hij neer en vliegt weer weg. “Door moeder gestuurd,” dacht ik direct.