Moeders

Bij de feestelijke happening van de Schaakkaravaan op 25 mei op de Boekmanschool in Amsterdam praatte ik vooraf wat met een jongetje met mooie ogen. Hij wilde graag meedoen met de vele activiteiten, het moest leuk zijn had hij gehoord van een vriendje. “Van wie heb je schaken geleerd?” vroeg ik. “Van mijn vader maar die doet het niet meer sinds ik van hem win,” zei hij zuur lachend. Een vrouw kwam aanlopen met dezelfde ogen, zijn moeder. “Moet ik er de hele middag bij blijven?” vroeg ze. Dat hoefde niet maar ik wilde wel weten of zij zelf schaakte. “Ja hoor, met mijn zoon, hij leert me de regels en ik vind het leuk. We spelen vaak thuis en op vakantie”.


Moeders zijn zo anders dan vaders. Dat kan ik uitleggen maar dan gebruik ik niet de mensenwereld, dan hoeft niemand zich aangesproken te voelen. Ik zag eens een documentaire van een arendfamilie. Het begon met opnames binnen in een ei, toen de eerste vliegles en pakweg drie weken later zien we vader Arend met z’n zoon langs de bergwanden scheren. Dan zet de vader een aanval in en verjaagt zijn zoon uit zijn territorium. Zo gaat dat in het dierenrijk. Het volgende shot is een zielig hoopje vogel in de avondzon in een rotsspleet. Maar daar komt vader toch weer, met een konijn, die legt hij neer en vliegt weer weg. “Door moeder gestuurd,” dacht ik direct.